وضعیت روستاهای افغانستان در حکومت طالبان/ تصاویر
چندین ماه از سقوط افغانستان گذشته است. شاید بسیاری از مردم تصور کنند که جنگ و درگیری تنها در شهر‌ها اتفاق می‌افتد. اما واقعیت این است که جنگ در افغانستان روستا‌ها را بیشتر درگیر کرده است. این روز‌ها برخی از روستاییان از آمدن طالبان خوشحال و مسرورند و برخی دیگر ناراضی و نالان.
جامعه۲۴ ، مژده کریمی: با پیروزی طالبان، چرخه حملات هوایی، جنگ‌های مسلحانه و مرگ های پی در پی در روستا‌هایی که زمانی بیشترین تعداد درگیری‌های خط مقدم افغانستان در آنجا رخ می داد، شکست.
تسلط این گروه بر کابل و فروپاشی ناگهانی دولت تحت حمایت ایالات متحده در ماه اوت، جهان را شوکه کرد و آزادی‌های افغان‌ها را که به ویژه طبقه متوسط شهری از آن برخوردار بودند، تحت تأثیر قرار داد.
اما به دور از شهر‌های اصلی، جایی که کمک‌های بین‌المللی چندین میلیارد دلاری کاهش یافته است، بسیاری از مردم بر این باورند که حکومت طالبان می‌تواند درگیری‌ها و فساد را متوقف کند.
مکی زن ۷۲ ساله در حالی که با گروهی از زنان دیگر در دشتان، شهرک کشاورزی دورافتاده در شمال ولایت بلخ، الیاف پنبه را در دستان پینه بسته خود آماده می‌کرد، گفت: «من همه چیز را برای طالبان خواهم داد. حالا صدای تیراندازی به گوش نمی‌رسد. جنگ تمام شده است و ما از آمدن طالبان خوشحالیم.»
حضور ۲۰ ساله آمریکا و نیرو‌های ناتو در افغانستان در سال ۲۰۰۱ طالبان را از بین برد.با این اتفاق یک حکومت دموکراتیک احیا شد، زنان بار دیگر اجازه یافتند که کار و تحصیل کنند و یک جامعه مدنی با صدایی رسا بازسازی شد.اما اتهامات فساد و تقلب در رای گیری نهاد‌های دولتی را آزار می‌داد، عدالت کند و ناکارآمد بود، و نیرو‌های خارجی به تبانی با جنگ سالاران، سوء استفاده از افغان‌ها و بی‌احترامی به آداب و رسوم محلی متهم شدند.
هزاران غیرنظامی هر ساله در حملات طالبان و حملات هوایی نیرو‌های تحت رهبری ایالات متحده کشته یا مجروح می‌شدند و پیشروی‌ها عمدتاً به شهر‌ها محدود می‌شد، و بدترین جنگ‌ها در مناطق روستایی افغانستان در می‌گرفت.
محمد نصیر روزانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ افغانی (۲ تا ۳ دلار) با کار کردن در یک مزرعه پنبه در حومه شهر تاریخی بلخ، در حیاط مسجد نو گنبد متعلق به قرن نهم هجری به دست می‌آورد جایی که تصور می‌شود اولین بنای اسلامی افغانستان است.
او پیش از اینکه پنبه‌ها را در کیسه‌های پرتقالی بزرگ آماده برای جمع آوری قرار دهد محصول پنبه سفید را از یک ترازو که روی درخت آویزان است وزن می‌کند. نصیر می گوید که تاکنون از هیچ یک از طرفین در درگیری حمایت نکرده است.
این جوان ۲۴ ساله اهل روستای زاولاکای مجاور گفت: «من مخالف هر دوی آن‌ها بودم، زیرا صلح می‌خواستم. من نمی‌خواستم دعوا کنم.»
فریما ۲۶ ساله می‌گوید که در طول جنگ، از ترس مجروح شدن از خانه بیرون نمی‌رفت. با پایان یافتن فصل چیدن پنبه، او اکنون هر روز با دخترانش اسما، ۱۰، و حسنا، ۹ ساله، و پسر سه ساله‌اش، هر روز بر روی زمین کار می‌کند. برای او زندگی از زمان تسلط طالبان همچنان بی‌ثبات و طاقت‌فرساست.«چه تغییری رخ داده است؟ ما هنوز گرسنه و بیکار هستیم.
پس از کاهش ارزش پول ملی افغانی و مسدود شدن ذخایر خارج از کشور، اکنون اقلام ضروری مانند روغن پخت و پز، برنج و رب گوجه‌فرنگی قیمت بسیار بیشتری دارند. افغانستان اکنون خانه یکی از بدترین بحران‌های بشردوستانه در جهان است و انتظار می‌رود بیش از نیمی از افغان‌ها طی زمستان امسال از عدم «ایمنی غذایی» رنج ببرند، زیرا خشکسالی شدید کشور را نابود کرده است.
در ولایت همجوار سمنگان که ۹۳ درصد از جمعیت ۴۴۰ هزار نفری آن در روستا‌ها زندگی می‌کنند، نورمحمد صداقت پیاز، هویج، بامیه، گوجه فرنگی و کدو تنبل می‌کارد ، او در ماه‌های قبل از تصرف افغانستان، در میان آتش درگیری‌های شدید بین نیرو‌های دولتی در غرب و طالبان در شرق گرفتار شد.
نورمحمد گفت که در یک مورد، گروهی از کشاورزان توسط یک شبه نظامی محلی با طالبان اشتباه گرفته شدند و به زحمت از مرگ نجات یافتند. وضعیت صداقت در خط مقدم به شکلی بود که جرأت نمی‌کرد وفاداری به طالبان یا دولت را نشان دهد. او گفت: «اگر به یک طرف می‌رفتیم، طرف دیگر ما را می‌زد و بالعکس.»
پدری ۲۸ ساله با ۹ فرزند که در یک قطعه زمین در روستای یکاتوت، در حدود ۲۰ کیلومتری مرکز استان ایبک کار می‌کند، می‌گوید که دولت جدید جرم و جنایت و فساد را کاهش داده اما درآمد او به شدت در حال افت است. او هر یک یا دو هفته یک‌بار به ایبک می‌رود تا محصولاتش را در بازار بفروشد و امیدوار است که در هر سفر ۶۰۰۰ تا ۷۰۰۰ افغانی (۶۰-۷۰ دلار) به دست آورد. اما صبح روز بعد که با خبرگزاری AFP صحبت کرد، گفت بابت هر ۱۰ تا ۱۲ روز کار فقط ۳۰۰۰ افغانی سود می‌کند.
او در حالی که فرزندانش تخمه آفتابگردان می‌خوردند، گفت: «اگر اینطور پیش برود، ما نمی‌توانیم روز‌های خوشی با طالبان داشته باشیم. "چه می‌توانیم بکنیم؟ چگونه می‌توانیم زنده بمانیم؟»
شانزده نفر از اعضای خانواده صداقت در کلبه‌ای یک اتاقه از سنگ و گل به ابعاد شش متر در سه متر می‌خوابند. او امیدوار است که طالبان به رسمیت شناخته شود و تجارت با همسایگان افغانستان رشد کند.«اگر آن‌ها مراقب مردم فقیر باشند، ما راضی خواهیم بود، اما اگر آن‌ها حق و حقوق ما را پایمال کنند ما با آن‌ها موافق نخواهیم بود.»
منبع : Aljazeera
