مد و لباس دو اصطلاحی است که هر یک معنی جداگانه دارد. مد یک اصطلاح کلی در حوزه پوشاک و طراحی لباس است. مد در هر دوره و با توجه به اوضاع فرهنگی و اجتماعی هر جامعه تغییر می‌کند و در دوره‌ای مشخص در جامعه به‌وجود می‌آید.
مد محصولات گوناگونی مانند پوشاک، کیف، کفش و وسایل آرایش و حتی دکوراسیون دارد. درواقع مد تنها یک صنعت و تجارت با سود اقتصادی سرشار نیست بلکه پدیده‌ای فرهنگی و اجتماعی است که از انسان و علاقه او به داشتن تنوع و آزمایش چیزهای تازه سرچشمه می‌گیرد.
مد در تمام دنیا وجود دارد و گاه به صورت فصلی و در برخی برندها به شکل هفتگی تغییر می‌کند و طرفداران بسیار زیادی دارد و درواقع برای آن تقاضای زیاد است اما همه نمی‌توانند از برندهای خاص استفاده کنند به همین دلیل مصرف تولیدات ارزان و البته بی‌کیفیت در سراسر دنیا روبه‌افزایش است که به آن «فست‌فشن» می‌گویند.
طراحی لباس شکلی از هنر است که به ساخت لباس و دیگر اکسسوری‌های مورد نیاز افراد اختصاص دارد. این هنر شامل فرآیندی بسیار دقیق از انتخاب یک طرح تا مراحل پایانی دوخت و ارائه لباس است.
به هنرمندانی که در عرصه پوشاک فعالیت می‌کنند و به ساخت و طراحی لباس و دیگر اکسسوری‌های مورد نیاز افراد می‌پردازند طراح لباس گفته می‌شود.
جالب است بدانید صنعت مد دومین صنعت آلاینده محیط زیست است و از این رو همواره مورد انتقاد فعالان این حوزه بوده است.
یکی از رایج‌ترین الیاف به کار رفته در انواع لباس، پنبه است و این ماده نزدیک به ۴۰ درصد پوشاک مصرفی انسان را تأمین می‌کند اما تولید آن به آب بسیار زیادی نیاز دارد. همچنین پنبه از وابسته‌ترین گیاهان به مواد شیمیایی افزودنی و آفت‌کش‌ها است. نزدیک به ۳ درصد از مزارع کره زمین به کشت پنبه اختصاص داده شده‌اند که به گفته وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا از پرمصرف‌ترین مواد شیمیایی و حشره‌کش‌های زراعتی در جهان است.
برای مقابله با این مسئله در صنعت مد و پوشاک شاخه‌ای به نام مد سازگار با محیط زیست یا مد پایدار پدید آمده است. در این حوزه و در این سبک از طراحی با مدی روبه‌رو هستیم که خود را در برابر محیط زیست و زمین مسئول می‌داند و کوشش می‌کند تا حد امکان تأثیرات تخریب کننده عملکردهای انسانی در محیط طبیعی کاهش یابد.
باید بدانید عوامل گوناگونی، اندازه‌گیری میزان سازگاری با محیط و پایداری مواد اولیه را تعیین می‌کنند. برخی از آن‌ها شامل این موارند: قابل بازیافت یا تجزیه‌پذیربودن، منابع یا الیافی که مورد استفاده قرار می‌گیرند، فرایند چگونگی تبدیل الیاف خام به پارچه، شرایط کار افرادی که مواد اولیه را تولید می‌کنند و میزان کل کربن انتشار یافته از مواردی هستند که در این امر دخیلند.
این روزها بیشتر کسانی که برای محیط زیست نگرانند و خود را حامی آن می‌دانند در تلاشند تا از الیاف طبیعی استفاده و برای استفاده از آن تبلیغ کنند. الیاف طبیعی به موادی گفته می‌شود که به خودی‌خود در طبیعت وجود دارند و از نفت گرفته نمی‌شوند.
این الیاف هم خود به دو گروه الیاف سلولزی یا گیاهی و پروتئینی یا حیوانی بخش‌بندی می‌شوند، سلولزی که مهم‌ترین آن همان پنبه است که مشکلات خاص خود را دارد. دیگر الیاف سلولزی موجود عبارتند از: کنف هندی یا چتایی که برای گونی بافی و طناب به کاربرده می‌شوند، کتان، بوته شاهدانه (حشیش)، رامی (گیاهی از خانواده گزنه)، آباکا و خیزران (که در ساخت ویسکوز از آن‌ها استفاده می‌شود). سویا، ذرت، موز، آناناس و راش (که در ساخت ریون و ابریشم ابریشم مصنوعی کاربرد دارد.)
الیاف پروتئینی موجود عبارتند از: پشم، ابریشم، موی خرگوش، شتر، آلپاکا، لاما (شتر بی‌کوهان)، شترچه، کرک کشمیری (ترمه)، پارچه موهر.
به‌هرروی مد ماجرای پیچیده‌ایست که در تمام دنیا خواهان فراوان دارد چراکه انسان همواره به‌دنبال دیده‌شدن است.