چرا تماشای فوتبال دیگر لذت بخش نیست؟

جامعه ۲۴ - چند هفته‌ای می‌شود که مسابقات یورو ۲۰۲۰ آغاز شده و تا هفته آینده هم ادامه خواهد داشت. به همین مناسبت زمان زیادی از ساعت پخش شبانه تلویزیون به این مسابقات اختصاص داده شده و این بازی‌ها به صورت زنده از شبکه سه یا ورزش پخش می‌شود. مسابقاتی که همه مردم دنیا را برای تماشای این بازی‌ها پای تلویزیون کشانده، اما مخاطبان ایرانی ترجیح می‌دهند این بازی را از شبکه‌های اینترنتی یا بعضا ماهواره‌ای تماشا کنند و اگر هم پای شبکه سه نشسته اند، صدای آن را قطع می‌کنند تا با خیالی اسوده مسابقات را تماشا کنند. گزارش‌های بی مورد، آمار‌های اشتباه و استفاده از الفاظی عجیب توسط گزارشگران، علاقه‌مندان به فوتبال را به جایی رسانده که ترجیح می‌دهند در سکوت بازی تیم مورد علاقه شان را تماشا کنند تا صدای گزارشگران سوهان روح آن‌ها نشود!

آمار‌های اشتباه و خوابیدن وسط گزارش

غالب گزارشگران فعلی تلویزیون، تسلط کافی بر مسابقه ندارند و عمدتاً از لحظات حساس جا می‌مانند. این را بار‌ها در گزارش‌های جواد خیابانی دیدم و آخرین بار هم در گزارش بازی پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا، زمانی که عیسی آل کثیر موفق شد برای سرخپوشان گلزنی کند، او اصلا در جریان بازی نبود و از روی صحنه‌های آهسته متوجه گل پرسپولیس شد.

بیشتر بخوانید:  هر روز بیشتر دلتنگ عادل می‌شویم

همچنین گزارشگران این روز‌ها به جای اینکه روزنامه‌ها و مجلات خارجی را ورق بزنند و نگاهی به سایت‌های لیگ‌های مختلف بیندازند، ترجیح می‌دهند از ویکی پدیا کمک بگیرند و نتیجه اش می‌شود شاهکار سرهنگ علیفر در گزارش بازی لهستان و ایرلند شمالی در یورو ۲۰۱۶ و ماجرای «دولاب امیر».

تلفظ‌هایی غلط

علاوه بر این، تلفظ نام بازیکنان یکی از معضلات گزارشگران ایرانی در فوتبال است و نمونه واحدی برای آن وجود ندارد. یکی می‌گوید: «هندرسون» و دیگری بازیکن تیم ملی انگلیس را «اندرسون» خطاب می‌کند. اگر بار‌ها پای گزارش‌های سرهنگ علیفر نشسته باشید متوجه می‌شوید که او اصرار دارد که نام بازیکنان را به طوری خاص ادا کند و می‌خواهد نسبت به دیگر گزارشگر‌ها متفاوت باشد. او همچنین آنقدر روی تلفظ‌های من در آوردی خودش تاکید دارد که انگار گزارشگران خارجی اشتباه می‌کنند و او درست می‌گوید.

جملات قصار

اما اتفاق بدتر جایی است که گزارشگران باتجربه هم آداب هیجان را نمی‌دانند از جملاتی استفاده می‌کنند که در گزارش بازی‌های سطح پایین هم استفاده نمی‌شود. در بازی اسپانیا و سوئیس در زمان حمله ماتادورها، جواد خیابانی در وصف گلر سوئیس گفت: «سومر دروازه‌اش را قفل کرده و کلیدش را هم معلوم نیست انداخته کجا؟ شاید روی بلندی‌های سوئیس!» استفاده از چنین جملاتی از شخصی که بیش از ۳۰ سال از حضورش در باکس گزارش صداوسیما می‌گذرد بسیار عجیب است و البته جای تعجبی هم نیست که او جواد خیابانی است و خالق جملات قصار!

دلخوش به چند گزارشگر خوب

جدای از این در روزگاری که گزارشگران جوان به وفور وارد سازمان صداوسیما شدند، افرادی، چون جواد خیابانی، پیمان یوسفی و عباس قانع، به جای اینکه الگویی برای جوانان باشند، بیشتر دست آمیز طنز شده‌اند و بار‌ها کلیپ‌هایی از گزارش آن‌ها در فضای مجازی دست به دست می‌شود. اما در این بین گزارشگرانی هم هستند که تماشای بازی فوتبال با گزارش آن‌ها لذت بخش است. محمدرضا احمدی و فرشاد محمدی مرام از آن دسته گزارشگرانی هستند که از فن بیان خوب و گیرایی برخوردار هستند و قواعد و قوانین گزارشگری را می‌دانند. مهم‌ترین فاکتور در گزارشگری، سکوت است. در حال حاضر، این دو نفر پایبند به سکوت‌های منطقی هستند، اما گزارشگران دیگر اجازه تنفس به بیننده نمی‌دهند و پشت هم حرف می‌زنند. حال باید دید تا چه زمانی یک سری افراد نابلد و بدون تجربه باید فوتبال زنده را گزارش کنند و هر روز از تعداد مخاطبین صداوسیما کاسته شود؟