نقش گردشگری بومی در احیای روستا‌های در حال فراموشی

جامعه ۲۴- در دنیایی که روند شهرنشینی بی‌وقفه ادامه دارد و بسیاری از روستا‌های سنتی با تهدید خالی شدن از سکنه روبه‌رو هستند، گردشگری بومی (Community-Based Tourism) به عنوان یک ابزار قدرتمند برای احیای این جوامع ظاهر شده است.

این شیوه گردشگری با تکیه بر مشارکت مردم محلی، حفاظت از فرهنگ‌های بومی و توسعه پایدار، روستا‌های رو به فراموشی را به مقصد‌هایی زنده و پویا بدل می‌کند.

در این گزارش، به بررسی ابعاد مختلف گردشگری بومی و تأثیر آن بر احیای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و محیط‌زیستی روستا‌ها می‌پردازیم.

مفهوم گردشگری بومی چیست؟

گردشگری بومی، مدلی از سفر است که در آن جامعه محلی نقش اصلی را در برنامه‌ریزی، مدیریت و میزبانی گردشگران بر عهده دارد. هدف این نوع گردشگری نه تنها ارائه تجربه‌های اصیل به بازدیدکنندگان، بلکه توانمندسازی اقتصادی و اجتماعی جامعه میزبان است.

گردشگری بومی بر این اصل استوار است که اهالی منطقه به عنوان صاحبان فرهنگ، طبیعت و میراث خود، بهترین افرادی هستند که می‌توانند این منابع را به گردشگران معرفی کنند.

بعد فرهنگی گردشگری بومی: حفاظت از میراث‌های رو به فراموشی

یکی از مهم‌ترین مزایای گردشگری بومی، احیای فرهنگ‌های محلی است. با استقبال گردشگران از آداب و رسوم، زبان، موسیقی، لباس‌های سنتی و غذا‌های بومی، انگیزه مردم روستا برای حفظ این ارزش‌ها افزایش می‌یابد.

نمونه‌ها:

جشنواره‌های سنتی که سال‌ها به فراموشی سپرده شده بودند، با حضور گردشگران دوباره برگزار می‌شوند.

زبان‌ها و گویش‌های محلی که در خطر انقراض بودند، به واسطه علاقه گردشگران به داستان‌ها و ترانه‌های محلی زنده می‌مانند.

معماری بومی و خانه‌های سنتی بازسازی و حفظ می‌شوند، زیرا تبدیل به اقامتگاه‌های گردشگری شده‌اند.

بعد اقتصادی گردشگری بومی: توسعه پایدار و ایجاد فرصت‌های شغلی

گردشگری بومی فرصت‌های شغلی مستقیمی مانند راهنمایی تورها، ارائه خدمات اقامت، تهیه غذا و فروش صنایع دستی ایجاد می‌کند. همچنین به طور غیرمستقیم باعث رونق فعالیت‌های اقتصادی دیگر مانند کشاورزی، دامداری و حمل‌ونقل می‌شود.

نمونه‌ها:

زنان روستایی با تولید صنایع دستی یا پخت غذا‌های محلی درآمدزایی می‌کنند.

بیشتر بخوانید: بیشترین و کمترین مقاصد گردشگری جهان کدامند؟

جوانانی که به دلیل بیکاری قصد مهاجرت داشتند، با فعالیت در بخش گردشگری در روستا ماندگار می‌شوند.

خانه‌های قدیمی به اقامتگاه‌های بومگردی تبدیل می‌شوند و مالکان آن درآمد پایداری به دست می‌آورند.

بعد اجتماعی گردشگری بومی: تقویت حس هویت و همبستگی

گردشگری بومی باعث افزایش عزت نفس در جامعه میزبان می‌شود. ساکنان روستا وقتی می‌بینند فرهنگ، مهارت‌ها و سبک زندگی‌شان مورد تحسین بازدیدکنندگان قرار می‌گیرد، احساس غرور بیشتری نسبت به هویت خود پیدا می‌کنند.

همچنین همکاری برای آماده‌سازی خدمات گردشگری، روحیه کار جمعی و همبستگی اجتماعی را در میان مردم تقویت می‌کند.

بعد زیست‌محیطی گردشگری بومی: حفاظت از طبیعت به عنوان سرمایه

گردشگری بومی، اگر به درستی مدیریت شود، مشوق حفاظت از محیط‌زیست نیز هست. جامعه محلی به عنوان ذی‌نفعان اصلی، انگیزه بیشتری برای حفظ منابع طبیعی مانند جنگل‌ها، مراتع، چشمه‌ها و حیات وحش خواهند داشت.

نمونه‌ها:

برگزاری تور‌های آموزشی درباره گونه‌های گیاهی و جانوری محلی.

جلوگیری از قطع بی‌رویه درختان یا آلودگی منابع آب به دلیل درک اهمیت آن برای جذب گردشگر.

چالش‌ها و راهکار‌های گردشگری بومی

با وجود مزایای زیاد، گردشگری بومی با چالش‌هایی نیز روبه‌روست:

- عدم آموزش کافی جامعه میزبان برای مدیریت صحیح گردشگران.

- ورود بدون برنامه گردشگران می‌تواند منجر به آسیب‌های فرهنگی یا زیست‌محیطی شود.

- سود‌های حاصل ممکن است به طور ناعادلانه توزیع شود و باعث اختلافات اجتماعی گردد.

راهکار‌های پیشنهادی برای رونق گردشگری بومی

- آموزش مردم محلی در زمینه مهمان‌نوازی، زبان‌های خارجی، حفاظت محیط‌زیست و اصول گردشگری پایدار.

- تدوین برنامه‌های مدیریتی با مشارکت مستقیم ساکنان بومی.

- شفافیت در تقسیم درآمد‌ها و مشارکت عادلانه در تصمیم‌گیری‌ها.

نمونه‌های موفق گردشگری بومی در ایران

ایران با تنوع اقلیمی و فرهنگی گسترده‌اش، بستر بسیار مناسبی برای توسعه گردشگری بومی دارد. نمونه‌هایی از موفقیت‌ها:

- روستای ابیانه در کاشان که با حفظ معماری و سنت‌های خود به یکی از مقاصد محبوب گردشگران داخلی و خارجی بدل شده است.

- بومگردی‌های موفق در روستا‌های استان یزد که با احیای خانه‌های خشتی و آموزش جامعه محلی، به رونق اقتصادی منطقه کمک کرده‌اند.

- توسعه بومگردی‌های عشایری در استان چهارمحال و بختیاری که تجربه زندگی سنتی ایل‌ها را به گردشگران ارائه می‌دهد.

آینده گردشگری بومی

گردشگری بومی فرصتی بی‌نظیر برای احیای روستا‌های در حال فراموشی و ایجاد توسعه پایدار فراهم می‌کند. اگر این نوع گردشگری با دیدگاه بلندمدت، برنامه‌ریزی دقیق و حفظ اصول فرهنگی و زیست‌محیطی همراه شود، می‌تواند آینده‌ای روشن برای جوامع روستایی رقم بزند.

ایجاد زیرساخت‌های مناسب، آموزش مستمر و جلب مشارکت فعال جوامع بومی، کلید موفقیت در این مسیر خواهد بود.

گردشگری بومی پلی است که میان سنت‌های کهن و جهان مدرن ارتباطی زنده و پویا برقرار می‌کند؛ پلی که هم به سود جوامع میزبان است و هم برای گردشگران تجربه‌ای ارزشمند و فراموش‌نشدنی می‌آفریند.