اگر به آثار هنری علاقه دارید مراقب سندروم استاندال باشید

جامعه ۲۴- شادی مکی: در چنین شرایطی فرد علائمی مانند اضطراب، سردرگمی و توهم از خود بروز می‌دهد برخی متخصصان معتقدند که این اختلال تنها در گردشگرانی بروز می‌یابد که سابقه بیماری‌های روانی را داشته‌اند.

علت نام‌گذاری اختلال استاندال آن است که برای اولین بار این استاندال نویسنده شهیر کتاب سرخ و سیاه بود که درباره حالات خود هنگام مشاهده آثار هنری نوشت. به گفته فابیو کامیلتی، دانشیار دانشکده زبان‌ها و فرهنگ‌های معاصر در دانشگاه وارویک در کاونتری انگلیس، گراسلا ماگرینی، پزشک بیمارستان سانتا ماریا نوا در فلورانس، اصطلاح سندرم استاندال را برای اولین بار ابداع کرد.

او پس از اینکه مشاهده کرد بسیاری از مردم پس از تجربه احساسات مختلف ناراحتی در موزه‌ها، بنا‌های تاریخی و گالری‌های فلورانس به بیمارستان منتقل می‌شوند، این اتفاق را یک پدیده نادر توصیف کرد و به دلیل شباهت این حالات با آنچه در نوشته‌های استاندال در مورد ایتالیا توصیف شده نام این حالات را سندروم استاندال گذاشت.

شرمندگی هنری چیست؟

به گزارش جامعه ۲۴، ماگرینی اولین بار این پدیده را در کتابی که در سال ۱۹۸۹ منتشر کرد به نام سندرم استاندال توصیف کرد. نام کتاب به یکی از فصول خاطرات استاندال در مورد سفرهایش به ناپل و فلورانس اشاره دارد: سفری از میلان به رجیو. این فصل در مورد سفر‌های او در ایتالیا در سال ۱۸۱۷ صحبت می‌کند. استاندال می‌نویسد: «فکر اینکه در فلورانس باشم و در کنار آن بزرگانی باشم که از مقبره‌هایشان رد شده بودم و در حالتی از وجد، غرق شده بودم، تحت تأثیر قرار گرفتم.»

حالا مبتلایان به این اختلال در مواجهه با یک اثر هنری زیبا به‌گونه‌ای است که گویی دچار شوک می‌شوند، این افراد معمولا تحت درمان‌های اورژانسی قرار گرفته و بعد از چند روز علائم‌شان از بین می‌رود. در سال ۱۹۷۹، یک روانپزشک ایتالیایی پس از بررسی حالات مشابه در میان گردشگران شهر فلورانس این سندروم را نوعی «شرمندگی هنری» توصیف کرد.

در این شرایط مبتلایان حالتی بین رویا و حقیقت را تجربه می‌کنند به این معنی که با وجود آثار روانی در بیماران واضح است، اما رنجی که تحمل می‌کنند چیزی بین واقعیت و خیال است.

میزان شیوع سندروم استاندال

همانطور که گفته شد این بیماری روان‌تنی تنها اشخاص خاصی را درگیر می‌کند. این اختلال در میان افراد ۲۶ تا ۴۰ ساله شایع‌تر است این افراد معمولا به ندرت خانه‌شان را ترک کرده‌اند و غالبا هم تجربه بیماری‌های روانی و استفاده از خدمات روان‌درمانی را داشته‌اند. این به محض برگشت به شهر خودشان طی چند روز بهبود می‌یابند.

سندرم استاندال ترکیبی از چند مساله از جمله استرس سفر و حساس بودن شخص است. به همین علت در بین افرادی که احساساتی هستند، ولی آن‌ها را بروز نمی‌دهند بیشتر مشاهده می‌شود، زیرا این افراد به یکباره تمامی احساسات فروخورده خود را با مشاهده یک اثر هنری زیبا تخلیه می‌کنند.

بیشتر بخوانید:

شخصیت اسکیزوتایپال، بیمارانی با باورهای جادویی

اختلال شخصیت اسکیزوئید را بشناسید

علایم سندروم استاندال

بروز این اختلال با علائمی همراه است که گرگرفتگی، تعریق، تپش قلب، ترس، فشار عاطفی، فرسودگی و افسردگی از آن جمله هستند.

همچنین دانشمندی به نام ماگرینی در تحقیقات خود ۳ نوع اصلی از علائم این سندرم را مورد شناسایی قرار داد که شامل:

- ادراک متغیر صدا‌ها و رنگ‌ها، افزایش احساس اضطراب، گناه و پریشانی
- احساس بی‌کفایتی و ضعف، یا برعکس، احساس سرخوشی و قدرت مطلق
 - حملات پانیک و علائم فیزیولوژیکی که نشان دهنده اضطراب شدید مانند درد قفسه سینه است.

آیا استاندال یک اختلال واقعی است؟

برخی به دلیل رابطه دو طرفه‌ای که بین ذهن و بدن وجود دارد، سندروم استاندال را یک بیماری روانی قلمداد می‌کنند و معتقدند در این حالت برانگیختگی عاطفی باعث ایجاد علائم جسمی این اختلال می‌شود.

دکتر ماگرینی معتقد است این سندرم یک پدیده روانشناختی واقعی است، این در حالیست که تحقیقات اخیر نشان داده است شواهد کافی برای اثبات این اختلال وجود ندارد. همچنین این سندرم به عنوان یک وضعیت سلامت روان در پنجمین راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ذکر نشده است، با این حال موارد ادعایی سندرم استاندال همچنان در سرفصل‌ها قرار دارد.

درمان سندروم استاندال

سندروم استاندال یک واکنش روان‌تنی نادر، اما واقعی به تجربه آثار هنری، معماری یا مناظر بسیار زیبا و احساسی است که می‌تواند باعث سرگیجه، تپش قلب، اضطراب، توهم یا حتی غش شود. این سندروم بیشتر در شهر‌هایی با بار فرهنگی سنگین، مانند فلورانس در ایتالیا گزارش شده است. درمان سندروم استاندال معمولاً نیازمند بستری شدن یا درمان دارویی سنگین نیست، زیرا علائم آن موقتی هستند و پس از خروج از محیط تحریک‌کننده فروکش می‌کنند. اما در مواردی که فرد دچار اضطراب شدید یا حملات پانیک شود، مشاوره روان‌شناختی و مراقبت‌های حمایتی می‌تواند مفید باشد.

نخستین گام در درمان این سندروم، آگاهی‌بخشی به بیمار و کاهش ترس ناشی از تجربه‌های احساسی شدید است. افرادی که این علائم را تجربه می‌کنند، اغلب از شدت واکنش خود شگفت‌زده و مضطرب می‌شوند. گفت‌و‌گو با روان‌شناس یا روان‌پزشک می‌تواند به آنها کمک کند تا درک بهتری از تجربه خود داشته باشند و نگرانی‌های‌شان را مدیریت کنند. در صورت نیاز، روان‌درمانی شناختی-رفتاری می‌تواند راهکار‌هایی برای کنترل اضطراب و مقابله با موقعیت‌های مشابه در آینده ارائه دهد.

اگر سندروم استاندال با نشانه‌هایی مانند افسردگی، اختلالات اضطرابی یا تجارب شبه‌روان‌پریشی همراه شود، ممکن است درمان دارویی نیز در نظر گرفته شود. استفاده از دارو‌های ضد اضطراب یا دارو‌های تثبیت‌کننده خلق در موارد خاص و تحت نظر پزشک انجام می‌شود. همچنین توصیه می‌شود افرادی که سابقه چنین واکنش‌هایی دارند، بازدید از مکان‌های شلوغ یا آثاری که بار احساسی بالایی دارند را به‌صورت تدریجی و کنترل‌شده انجام دهند.

از آن‌جا که سندروم استاندال بیشتر در افراد حساس، هنردوست یا دارای زمینه‌های روان‌شناختی خاص دیده می‌شود، توجه به سلامت روانی، تمرین‌های آرام‌سازی مانند تنفس عمیق، مدیتیشن یا یوگا نیز می‌تواند به پیشگیری و کاهش شدت علائم کمک کند.

توصیه رهبران تور به گردشگران

به گزارش جامعه ۲۴، معمولا تور لیدر‌ها به گردشگرانی که به ایتالیا می‌روند توصیه می‌کنند تمامی بازدید‌های خود را در یک روز انجام ندهند و این فعالیت‌ها را در کنار اموری مانند خرید کردن طی چند روز انجام بدهند. علت این توصیه امید به کاهش علائم اختلال استاندال است چه آنکه به نظر می‌رسد این بیماری در گردشگرانی که علائم استرس را در طول سفر نشان می‌دهند بیشتر بروز می‌یابد.

سندرم پاریس نیز مشابه همین اختلال است و گردشگران را مبتلا می‌کند، برگزار کنندگان تور‌های تاریخی توصیه می‌کنند که افراد پیش از سفر درباره مقصد خود و آنچه بازدید می‌کنند تحقیق کنند زیرا در برخی موارد علائم سندرم به قدری شدید است که منجر به بستری شدن بیمار و استفاده او از دارو‌های ضدافسردگی می‌شود. اگرچه گفته می‌شود که این اختلال هیچ درمان واقعی ندارد.

تاثیر اختلال استاندال بر سینما و نویسندگان

یکی از افراد معروفی که به این سندروم مبتلا شده است کمدین معروف نورم مک‌دونالد است. او علت بروز این سندروم در خود را شخصیت عاطفی‌اش می‌داند.

به گزارش جامعه ۲۴، سندرم استاندال همچنین سوژه فیلم ترسناکی با همین نام و محصول سال ۱۹۹۶ است که داریو آرجنتو آن را کارگردانی کرده است. رابرت ویسکوزی هم در رمان خود به نام Astoria به این بیماری اشاره کرده است.

یک نورولوژیست برزیلی طی مقاله‌ای مدعی شده که بر اساس برخی نشانه‌ها فئودور داستایوفسکی نویسنده شهیر روس هم به سندرم استاندال مبتلا بوده است.

در مقاله دیگری نیز ادعا شده مارسل پروست مارسل پروست، نویسنده نامدار فرانسوی و خالق رمان «در جستجوی زمان از دست رفته» طی بازدید از شهر فلورانس، دچار علائمی شده که با حالات ناشی از سندرم استاندال مطابقت دارد.