عوامل موثر در میل به فرزندآوری/ چگونه می‌توان علاقه به بچه دار شدن را در زوج‌ها افزایش داد؟

جامعه ۲۴- میل به فرزندآوری به احساس یا تمایل عاطفی و روانی افراد برای داشتن و تربیت فرزند گفته می‌شود. این میل می‌تواند تحت تأثیر عوامل زیستی، روانی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی قرار بگیرد. در بسیاری از جوامع، تمایل به داشتن فرزند بخشی از طبیعت انسانی و زندگی خانوادگی محسوب می‌شود و اغلب به عنوان بخشی از تجربه زندگی و گسترش خانواده دیده می‌شود.

عوامل مؤثر بر میل به فرزندآوری:

۱. عوامل زیستی و غریزی: بسیاری از انسان‌ها به صورت طبیعی و زیستی تمایل به تولیدمثل دارند. این تمایل می‌تواند تحت تأثیر هورمون‌ها و غریزه بقا قرار بگیرد.

۲. عوامل روان‌شناختی: احساس نیاز به مراقبت از دیگری، تمایل به داشتن ارتباط عمیق با فرزند، یا حس معنا و هدف در زندگی از جمله عوامل روانی است که می‌تواند میل به فرزندآوری را تقویت کند.

۳. عوامل اجتماعی و فرهنگی: در برخی جوامع، ازدواج و فرزندآوری بخشی از انتظارات اجتماعی و فرهنگی است و می‌تواند تحت تأثیر ارزش‌ها و باور‌های جامعه شکل بگیرد. فشار‌های اجتماعی و نقش‌های سنتی نیز می‌توانند بر این میل تأثیر بگذارند.

۴. عوامل اقتصادی: وضعیت اقتصادی افراد و ثبات مالی می‌تواند میل به فرزندآوری را افزایش یا کاهش دهد. در شرایط اقتصادی مناسب، افراد ممکن است احساس کنند که می‌توانند نیاز‌های فرزندان خود را به خوبی تأمین کنند.

۵. عوامل ارتباطی و خانوادگی: روابط عاطفی مستحکم بین زوجین و احساس نیاز به تشکیل خانواده می‌تواند این میل را تقویت کند. همچنین تجربه مثبت از داشتن خواهر و برادر یا خاطرات خوب دوران کودکی می‌تواند تأثیرگذار باشد.

دلایل داشتن یا نداشتن میل به فرزندآوری

دلایل مثبت برای فرزندآوری: علاقه به تربیت فرزند، احساس نیاز به بقا و ادامه نسل، لذت بردن از ارتباط با کودکان، تجربه شادی و نشاط از حضور فرزند در زندگی، یا تمایل به ایجاد یک خانواده بزرگ.

دلایل کاهش میل به فرزندآوری: نگرانی از تأثیرات اقتصادی، فشار‌های شغلی، دغدغه‌های زیست‌محیطی، نگرانی از تغییرات جسمی و روانی، یا عدم آمادگی برای مسئولیت‌های سنگین والدگری.

میل به فرزندآوری در گذر زمان

این میل می‌تواند در طول زمان و با تغییر شرایط زندگی و دیدگاه‌های فردی تغییر کند. عواملی مانند سن، تجربیات زندگی، تغییرات در وضعیت مالی یا حتی تحولات فرهنگی و اجتماعی می‌توانند نقش مهمی در تغییر این تمایل داشته باشند.
در نهایت، تصمیم به فرزندآوری یا نداشتن فرزند یک تصمیم شخصی و پیچیده است که به ترکیبی از عوامل مختلف بستگی دارد و ممکن است بین افراد و جوامع متفاوت باشد.

چگونه میل به بچه دار شدن را به فرزندان‌مان انتقال دهیم؟

انتقال میل به فرزندآوری به فرزندان می‌تواند از طریق آموزش، الگو بودن و تأثیرات مثبت محیطی انجام شود. این موضوع به نوعی به تربیت و باور‌های فرهنگی، اجتماعی و فردی خانواده‌ها بستگی دارد. برای اینکه این میل به فرزندان منتقل شود، می‌توان به شیوه‌های مختلفی عمل کرد:

۱. الگو بودن به عنوان والدین

مدل‌سازی رفتار: والدین با رفتار و نگرش‌های خود می‌توانند بهترین الگو برای فرزندانشان باشند. اگر والدین با عشق و مراقبت از فرزندان خود برخورد کنند و از داشتن فرزند لذت ببرند، این رفتار به طور ناخودآگاه به فرزندان منتقل می‌شود.

ابراز عشق و علاقه به خانواده: فرزندان معمولاً از دیدن روابط مثبت و محبت‌آمیز میان والدین یا بین والدین و سایر اعضای خانواده، احساس امنیت و علاقه به خانواده پیدا می‌کنند. این می‌تواند میل به داشتن فرزند در آینده را در آن‌ها تقویت کند.

۲. آموزش ارزش‌های خانوادگی و اجتماعی

صحبت درباره اهمیت خانواده: والدین می‌توانند به طور مستمر با فرزندانشان درباره اهمیت داشتن خانواده، مسئولیت‌های والدگری و ارزش‌های تربیتی صحبت کنند. آگاهی دادن به فرزندان از نقش خانواده در ایجاد محبت و حمایت می‌تواند میل به فرزندآوری را در آینده در آن‌ها تقویت کند.

توضیح دادن درباره فواید فرزندآوری: والدین می‌توانند با مطرح کردن جنبه‌های مثبت فرزندآوری، مانند لذت‌های ناشی از تربیت فرزند، تأثیرات اجتماعی و روانی مثبت، حس مسئولیت‌پذیری و تجربه زندگی جدید، به فرزندانشان این میل را منتقل کنند.

۳. ایجاد محیط حمایتی و محبت‌آمیز در خانواده

تأمین نیاز‌های عاطفی و اجتماعی: فرزندان باید در محیطی محبت‌آمیز و حمایتی رشد کنند تا بتوانند اهمیت روابط خانوادگی و مسئولیت‌های والدگری را درک کنند. وقتی فرزندان شاهد محبت و مراقبت والدین از یکدیگر و از آن‌ها هستند، این رفتار‌ها به آن‌ها القا می‌شود که داشتن فرزند یک تجربه مثبت و پربرکت است.

ایجاد همبستگی در خانواده: تقویت روابط خانوادگی و کمک به فرزندان برای درک اهمیت تعاملات خانوادگی می‌تواند باعث شود آن‌ها در آینده تمایل بیشتری به تشکیل خانواده و داشتن فرزند داشته باشند.

۴. تشویق به مسئولیت‌پذیری از سنین پایین

آموزش مسئولیت‌های ساده: از دوران کودکی، به فرزندان مسئولیت‌های کوچک داده شود (مثلاً مراقبت از حیوان خانگی، انجام تکالیف خانه) تا احساس مسئولیت در آن‌ها رشد کند. این امر به تدریج باعث می‌شود فرزند به مسئولیت‌های بزرگ‌تر (مثل والدگری) آمادگی پیدا کند.

تربیت همدلانه و مسئولانه: آموزش همدلی، کمک به دیگران و توانمندی‌های عاطفی در برخورد با افراد خانواده یا دوستان می‌تواند به آن‌ها یاد دهد که چگونه در بزرگسالی از عهده مسئولیت‌های تربیتی و عاطفی فرزندآوری برآیند.

۵. گفتگو درباره چالش‌ها و واقعیت‌های فرزندآوری

آگاهی دادن از چالش‌ها و مسئولیت‌ها: صحبت کردن با فرزندان درباره چالش‌ها و مسئولیت‌های واقعی فرزندآوری و والدگری، نه تنها باید از دید مثبت باشد، بلکه باید واقع‌گرایانه هم باشد. توضیح دادن اینکه داشتن فرزند مسئولیت‌پذیری، فداکاری و برنامه‌ریزی دقیق را می‌طلبد، می‌تواند به فرزندان کمک کند تا به‌طور عمیق‌تر و واقع‌بینانه‌تری به این موضوع نگاه کنند.

پرداختن به چالش‌های خاص: والدین می‌توانند به فرزندانشان نشان دهند که در کنار تمام چالش‌های فرزندآوری، همچنان می‌توان از این تجربه لذت برد و به رشد شخصی دست یافت.

۶. ارائه فرصت برای تجربه مسئولیت‌پذیری

مشارکت در نگهداری از خواهر و برادران کوچک‌تر: اگر فرزندتان خواهر یا برادر کوچکتری دارد، می‌توانید از او بخواهید که در مراقبت و کمک به نگهداری از او مشارکت داشته باشد. این تجربه می‌تواند به او کمک کند تا احساس مسئولیت کرده و جنبه‌های مثبت فرزندآوری را درک کند.

تشویق به مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی: درگیر کردن فرزند در فعالیت‌های اجتماعی مانند کمک به دیگران، مراقبت از محیط زیست یا داوطلبانه می‌تواند به او حس مسئولیت‌پذیری و تعلق به جامعه بدهد که در آینده می‌تواند به تمایل به تشکیل خانواده و فرزندآوری کمک کند.

۷. توسعه مهارت‌های زندگی

آموزش مهارت‌های زندگی و تربیتی: والدین می‌توانند با آموزش مهارت‌هایی، چون حل تعارض، مدیریت استرس و وقت‌شناسی به فرزندانشان، آن‌ها را برای ایفای نقش والدگری در آینده آماده کنند. این مهارت‌ها به فرزندان کمک می‌کند تا در زندگی خود مسئولانه‌تر عمل کنند و احساس آمادگی بیشتری برای داشتن فرزند پیدا کنند.

۸. تشویق به مشارکت در کار‌های گروهی و خانوادگی

ایجاد حس تعلق به خانواده: فرزندان باید احساس کنند که بخشی از یک سیستم خانوادگی هستند و مسئولیت‌های جمعی دارند. این می‌تواند از طریق فعالیت‌های گروهی در خانواده، مانند انجام کار‌های خانه، خرید، برنامه‌ریزی تعطیلات خانوادگی و دیگر فعالیت‌ها باشد. این تجربه‌ها به فرزندان می‌آموزد که داشتن خانواده و مشارکت در آن یک امر مثبت است.

بیشتر بخوانید: ضرورت داشتن فرزند دوم و سوم از منظر روانشناسی

انتقال میل به فرزندآوری به فرزندان فرآیندی است که نیاز به تربیت آگاهانه و تلاش مستمر دارد. این امر با الگو بودن والدین، آموزش مسئولیت‌پذیری، ایجاد فضای حمایت‌گر و محبت‌آمیز، و بحث درباره واقعیت‌ها و چالش‌های فرزندآوری می‌تواند تقویت شود. فرزندان باید یاد بگیرند که فرزندآوری نه تنها یک انتخاب طبیعی است بلکه می‌تواند تجربه‌ای غنی و مثبت در زندگی انسان‌ها باشد.

اگر میل فرزندآوری در فرزندانمان از بین برود چه عواقبی دارد؟

اگر میل و رغبت به فرزندآوری در فرزندان از بین برود، می‌تواند عواقب مختلفی در ابعاد فردی، اجتماعی و فرهنگی داشته باشد. این عدم تمایل می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی مانند تغییرات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، یا مشکلات فردی باشد. برخی از عواقب احتمالی از بین رفتن این میل عبارتند از:

۱. عواقب فردی

احساس تنهایی و انزوا در دوران پیری: اگر افراد تمایلی به داشتن فرزند نداشته باشند، ممکن است در دوران پیری با احساس تنهایی بیشتری روبرو شوند. در جوامع مختلف، فرزندان معمولاً به عنوان منبع حمایت عاطفی و فیزیکی در دوران پیری شناخته می‌شوند.

کاهش احساس مسئولیت و هدف‌مندی: برخی افراد ممکن است میل به والدگری را به عنوان یک مسیر برای یافتن هدف و معنا در زندگی خود بدانند. فقدان این تمایل می‌تواند باعث احساس بی‌هدفی یا فقدان جهت در زندگی برخی از افراد شود.

آسیب به رشد روانی و عاطفی: تجربه مسئولیت‌پذیری در تربیت فرزند می‌تواند به رشد فردی و مهارت‌های عاطفی فرد کمک کند. عدم تمایل به فرزندآوری ممکن است فرصتی برای رشد این مهارت‌ها را از دست دهد.

۲. عواقب اجتماعی

کاهش جمعیت و پیری جمعیت: یکی از پیامد‌های اصلی از بین رفتن میل به فرزندآوری در نسل‌های جدید، کاهش نرخ باروری است که می‌تواند به کاهش جمعیت جوان در جامعه منجر شود. این کاهش جمعیت می‌تواند به افزایش نسبت جمعیت مسن‌تر و مشکلات مربوط به بازنشستگی، مراقبت‌های بهداشتی و تأمین منابع در جامعه منجر شود.

فشار بر نسل‌های بعدی: با کاهش تعداد فرزندان در خانواده‌ها، ممکن است نسل‌های آینده مجبور شوند مسئولیت‌های بیشتری را به دوش بکشند، مانند مراقبت از والدین مسن‌تر. این امر می‌تواند فشار‌های اجتماعی و اقتصادی بیشتری ایجاد کند.

عدم تنوع و کاهش پویایی اجتماعی: کاهش فرزندآوری می‌تواند به کاهش تنوع نسل‌ها در جامعه منجر شود و پویایی اجتماعی و فرهنگی جامعه را تهدید کند. نسل‌های جدید معمولاً باعث نوآوری و تغییرات مثبت در فرهنگ و اقتصاد می‌شوند.

۳. عواقب فرهنگی و خانوادگی

افول ارزش‌های سنتی خانواده: در جوامع مختلف، داشتن فرزند به عنوان یکی از ارزش‌های فرهنگی و خانوادگی تلقی می‌شود. اگر میل به فرزندآوری کاهش یابد، ممکن است ارزش‌های خانوادگی مانند نزدیکی و پیوند‌های خانوادگی ضعیف‌تر شوند.

کاهش حس مسئولیت‌پذیری و همکاری: خانواده‌ها به عنوان واحد‌های اجتماعی مسئولیت‌های جمعی دارند. اگر افراد تمایلی به تشکیل خانواده نداشته باشند، ممکن است حس مسئولیت‌پذیری اجتماعی کاهش یابد و این امر می‌تواند در اثرات منفی روی همکاری‌های اجتماعی و حس تعهد به دیگران تأثیر بگذارد.

۴. عواقب اقتصادی

کاهش نیروی کار جوان: کاهش تمایل به فرزندآوری می‌تواند منجر به کاهش نیروی کار جوان در اقتصاد شود. این امر می‌تواند تأثیرات منفی بر رشد اقتصادی، تولید و بهره‌وری داشته باشد.

مشکلات در تأمین مالی بازنشستگان: با کاهش جمعیت جوان، تأمین مالی و پرداخت‌های بازنشستگی برای جمعیت مسن‌تر ممکن است دچار مشکلات شود. اگر تعداد شاغلین و پرداخت‌کنندگان مالیات کاهش یابد، فشار زیادی به سیستم‌های حمایتی و اقتصادی وارد خواهد آمد.

افزایش هزینه‌های اجتماعی: دولت‌ها برای جبران کاهش جمعیت و تأمین نیاز‌های بازنشستگان و جمعیت مسن‌تر ممکن است نیاز به افزایش هزینه‌ها برای خدمات بهداشتی و اجتماعی داشته باشند. این می‌تواند منابع مالی دولت‌ها را تحت فشار قرار دهد.

۵. عواقب اخلاقی و روان‌شناختی

کاهش همدلی و حس جامعه‌پذیری: فرزندان و روابط خانوادگی به طور معمول به توسعه مهارت‌های همدلی و همکاری کمک می‌کنند. نبود این روابط ممکن است بر توسعه این مهارت‌ها تأثیر منفی بگذارد.

نارضایتی از روابط فردی: برخی از افراد که تصمیم به نداشتن فرزند می‌گیرند ممکن است در درازمدت احساس کنند که از جنبه‌های خاصی از زندگی فردی خود مانند روابط خانوادگی یا تجربه والدگری محروم شده‌اند، که می‌تواند به احساس نارضایتی یا عدم رضایت از زندگی منجر شود.

۶. عواقب برای نسل‌های آینده

از دست دادن سنت‌ها و فرهنگ‌ها: نسل‌های جدید ممکن است فرصت کمتری برای یادگیری از نسل‌های پیشین داشته باشند، که می‌تواند به از دست دادن برخی از ارزش‌ها و سنت‌های فرهنگی منجر شود. این مسئله به ویژه در جوامع سنتی که اهمیت زیادی به نسل‌های گذشته می‌دهند، قابل توجه است.

افت توانمندی‌های انسانی و تجربیات جدید: تربیت فرزند فرصتی است برای یادگیری و تجربه جنبه‌های مختلف زندگی. اگر نسل‌ها تمایلی به فرزندآوری نداشته باشند، ممکن است برخی از این تجربیات غنی از دست برود.

از بین رفتن میل به فرزندآوری می‌تواند پیامد‌های متعددی در ابعاد فردی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی داشته باشد. این امر می‌تواند تأثیراتی، چون کاهش جمعیت جوان، مشکلات اقتصادی ناشی از کاهش نیروی کار، افت ارزش‌های خانوادگی و اجتماعی، و فشار بر نسل‌های آینده ایجاد کند. بنابراین، حفظ این میل و ترغیب به فرزندآوری از اهمیت بالایی برخوردار است تا جوامع از جنبه‌های مختلف بتوانند به شکوفایی و پایداری خود ادامه دهند.

اجتماع چقدر در به وجود آمدن و شکوفا شدن این میل نقش دارد؟

اجتماع نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری و شکوفا شدن میل به فرزندآوری دارد. عوامل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی سیاسی می‌توانند به شدت بر تمایل افراد برای داشتن فرزند تأثیر بگذارند. این تأثیرات می‌تواند هم مثبت و هم منفی باشد، و در هر جامعه بسته به ارزش‌ها، هنجار‌ها و شرایط اقتصادی متفاوت، میزان آن متفاوت است.

برخی از راه‌هایی که اجتماع می‌تواند این میل را شکل دهد و تقویت کند عبارتند از:

۱. فرهنگ و ارزش‌های اجتماعی

استاندارد‌های فرهنگی و اجتماعی: در بسیاری از جوامع، داشتن فرزند بخشی از هنجار‌های فرهنگی و اجتماعی است. این میل به فرزندآوری اغلب به‌عنوان یک وظیفه یا امری طبیعی در زندگی تلقی می‌شود. در جوامعی که خانواده‌گرایی ارزش بالایی دارد، افراد معمولاً میل بیشتری به تشکیل خانواده و داشتن فرزند دارند.

انتظارات اجتماعی: در برخی جوامع، افراد تحت فشار‌های اجتماعی برای ازدواج و فرزندآوری قرار دارند. این فشار‌ها می‌تواند از سوی خانواده، دوستان و حتی رسانه‌ها باشد. این فشار‌ها می‌توانند باعث تقویت میل به فرزندآوری شوند، به‌ویژه زمانی که فرد احساس کند که انتظارات جامعه را باید برآورده کند.

آموزش‌ها و تبلیغات اجتماعی: رسانه‌ها و تبلیغات اجتماعی نیز می‌توانند بر روی تصورات افراد در مورد فرزندآوری تأثیر بگذارند. تصاویر مثبت از زندگی خانوادگی، مادران و پدران خوشحال با فرزندان، می‌تواند موجب افزایش میل به فرزندآوری شود.

۲. عوامل اقتصادی و رفاهی

دسترسی به امکانات رفاهی: جوامع و دولت‌هایی که خدمات رفاهی مانند مراقبت‌های بهداشتی، مهدکودک، مرخصی زایمان و حمایت‌های مالی برای والدین فراهم می‌کنند، می‌توانند میل به فرزندآوری را در افراد افزایش دهند. این نوع حمایت‌ها باعث می‌شود که افراد کمتر از نگرانی‌های اقتصادی مرتبط با هزینه‌های فرزندآوری و نگهداری از کودک دچار اضطراب شوند.

ثبات اقتصادی: در جوامعی که اقتصاد آن‌ها پایدار است و افراد احساس امنیت مالی می‌کنند، تمایل به داشتن فرزند بیشتر است. برعکس، در جوامعی که بحران‌های اقتصادی وجود دارد یا هزینه‌های زندگی بالا است، افراد ممکن است احساس کنند که توان مالی لازم برای تربیت فرزند را ندارند و بنابراین میل به فرزندآوری کاهش می‌یابد.

۳. مدل‌های خانوادگی و اجتماعی

حمایت از خانواده‌ها: وجود حمایت‌های اجتماعی از جمله تسهیلات شغلی برای والدین، روز‌های مرخصی برای مراقبت از فرزند، و دسترسی به خدمات بهداشتی رایگان می‌تواند باعث تشویق افراد به داشتن فرزند شود. اگر افراد احساس کنند که جامعه از آن‌ها حمایت می‌کند و تربیت فرزند برای آن‌ها سخت و دشوار نخواهد بود، تمایل بیشتری به فرزندآوری خواهند داشت.

شبکه‌های اجتماعی و دوستان: روابط اجتماعی و حمایت‌های دوستان و خانواده نیز می‌تواند تأثیر زیادی بر تصمیم افراد برای فرزندآوری داشته باشد. مشاهده تجربیات مثبت از دیگران که به راحتی و با خوشحالی از فرزندان خود مراقبت می‌کنند، می‌تواند تمایل به فرزندآوری را در افراد تقویت کند.

آموزش‌های عمومی و برنامه‌های آگاهی‌بخش: جوامعی که برنامه‌های آموزشی و آگاهی‌بخش در زمینه والدگری و فرزندآوری دارند، می‌توانند این میل را در افراد تقویت کنند. این آموزش‌ها می‌تواند شامل اطلاعاتی در مورد سلامت کودکان، مهارت‌های تربیتی و مزایای فرزندآوری باشد.

۴. زیرساخت‌های اجتماعی و قوانین دولتی

حمایت‌های قانونی از والدین: در برخی کشورها، دولت‌ها از والدین از طریق سیاست‌هایی مانند پرداخت یارانه‌های فرزندآوری، تسهیلات مالی، مرخصی والدینی و کاهش مالیات‌ها حمایت می‌کنند. این نوع قوانین می‌تواند به افراد انگیزه دهد تا فرزندآوری را به‌عنوان گزینه‌ای مطلوب و امکان‌پذیر در نظر بگیرند.

دولت‌ها و سیاست‌های جمعیتی: سیاست‌های دولتی می‌توانند به‌طور مستقیم بر میزان فرزندآوری تأثیر بگذارند. در کشور‌هایی که سیاست‌های جمعیتی مشوق فرزندآوری دارند (مثل برنامه‌های حمایتی برای خانواده‌ها، کمک‌هزینه‌های فرزندآوری، و تسهیلات آموزشی برای والدین)، تمایل به داشتن فرزند در میان شهروندان بیشتر است.

۵. تأثیرات جهانی و رسانه‌ها

نفوذ فرهنگ‌های جهانی: فرهنگ‌ها و روند‌های جهانی، به‌ویژه از طریق رسانه‌های اجتماعی و دیجیتال، می‌توانند تأثیر زیادی بر نگرش افراد نسبت به فرزندآوری داشته باشند. اگر در دنیای امروز، مدل‌های زندگی با تعداد کم فرزند یا زندگی بدون فرزند بیشتر به نمایش گذاشته شود، این ممکن است تأثیر منفی بر میل به فرزندآوری بگذارد.

رسانه‌های اجتماعی و تأثیر آن‌ها: رسانه‌های اجتماعی و محتوای آنلاین می‌توانند تصاویری از سبک زندگی بدون فرزند یا والدینی که از فرزندداری اجتناب می‌کنند را منتشر کنند. این نوع نمایش‌ها می‌تواند نگرش‌های نسل‌های جدید را تغییر دهد و باعث کاهش میل به فرزندآوری شود.

۶. تغییرات اجتماعی و فرهنگی

تغییرات در نقش‌های جنسیتی: در جوامع مدرن‌تر، تغییرات در نقش‌های جنسیتی و افزایش مشارکت زنان در بازار کار می‌تواند تأثیرگذار باشد. وقتی زنان به‌طور فزاینده‌ای در عرصه‌های شغلی و حرفه‌ای فعال هستند، ممکن است تمایل به فرزندآوری به دلیل فشار‌های شغلی، تعهدات حرفه‌ای و نگرانی‌های اقتصادی کاهش یابد.

آگاهی و تغییر نگرش‌ها: در برخی جوامع، تغییر نگرش‌ها به فرزندآوری و تأسیس خانواده به سمت یک نگاه فردگرایانه‌تر و تأکید بر رشد فردی و حرفه‌ای تغییر کرده است. این تغییرات فرهنگی می‌تواند به کاهش میل به فرزندآوری منجر شود، زیرا افراد ممکن است بخواهند وقت و منابع خود را صرف پیشرفت شغلی یا تجربیات فردی کنند.

اجتماع تأثیر زیادی بر میل به فرزندآوری دارد و می‌تواند این میل را به‌طور مثبت یا منفی شکل دهد. فرهنگ‌ها، ارزش‌های اجتماعی، سیاست‌ها و قوانین اقتصادی، همراه با حمایت‌های اجتماعی و رسانه‌ها، همه به‌طور مستقیم و غیرمستقیم بر این میل تأثیر می‌گذارند. ایجاد شرایط اجتماعی و اقتصادی مناسب و تقویت نگرش‌های مثبت نسبت به فرزندآوری می‌تواند به شکوفایی این میل کمک کند، در حالی که شرایط سخت اقتصادی، فشار‌های اجتماعی و تغییرات فرهنگی ممکن است باعث کاهش این میل شود.