آیا پدربزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها باید نوه را بزرگ کنند؟

جامعه ۲۴- عضو تیم تخصصی کودک و نوجوان در انجمن ازدواج و خانواده کشور، گفت: اگر پدر بزرگ و مادر بزرگ، خود برای بزرگ کردن و یا کمک دادن به فرزندان در بزرگ کردن نوه‌ها اشتیاق داشته و مایل باشند، مشکلی وجود ندارد، اما در غیر این صورت انتظار داشتن از والدین برای بزرگ کردن نوه‌ها و یا کمک دادن به فرزندان برای بزرگ کردن نوه‌ها و تحمیل این امر به آن‌ها انتظاری غلط است که آسیب‌های جبران ناپذیری برای نوه‌ها، فرزندان و والدین دارد.

دکتر آسیه اناری، اظهار کرد: اگر والدین خود تمایل دارند که نوه‌ها را بزرگ کننده اشکالی در این امر وجود ندارد، اما انداختن مسولیت روی دوش پدر بزرگ و مادر بزرگ برای تربیت بچه‌ها عواقب جبران ناپذیری دارد.

وی در در عین حال با تاکید بر اینکه محیط خانواده و روابط بین خانواده در کمک گیری از پدربزرگ و مادربزرگ برای بزرگ کردن نوه‌ها بسیار حائز اهمیت است، ادامه داد: در برخی خانواده‌ها این امر می‌گنجد و در برخی نمی‌گنجد و از این رو است که می‌توان گفت شرایط از هر خانواده به خانواده دیگر متفاوت است. در بافت برخی خانواده‌ها اینکه برای بزرگ کردن فرزند از والدین کمک گرفته شود مورد قبول و والدین از این امر استقبال می‌کنند، اما در برخی غیر معمول است چراکه والدین برنامه‌های خاص خود را دارند.

بیشتر بخوانید:  ترس از طرد شدن و نتایج آن در کودکان و بزرگسالان

این روانشناس در عین حال تاکید کرد که این امر به عنوان یک انتظار از والدین غلط است چراکه والدینِ پدر و مادر‌های امروزی، خودشان برنامه‌های خاصی برای زندگی دارند و قرار است برای زندگی شخصی خود به عنوان بازنشستگان برنامه‌هایی داشته باشند و اگر ما انتظار داشته باشیم نوه‌ها را بزرگ کنند ممکن است به زندگی شخص آن‌ها لطمه وارد شود، با این حال اگر خودشان دوست دارند از نوه‌ها مراقبت کنند این امر قابل قبول، اما تحمیل کردن این امر مورد قبول نیست.

این روانشناس بالینی کودک و نوجوان در بخش دیگر سخنان خود با تاکید بر اهمیت مشاوره پیش از فرزندآوری، ادامه داد: زوجین قبل از اینکه بچه‌ای را به این دنیا بیاورند باید آمادگی‌هایی داشته باشند. در این راستا مشاوره پیش از فرزندآوری و بارداری نیز بسیار کمک کننده است و روانشناسان خیلی بر روی آن تاکید دارند. والدین باید بررسی کنند که در حال حاضر در موقعیت فرزندآوری هستند یا شرایطش را ندارند و این امر می‌تواند رابطه زناشویی آن‌ها را بهم بریزد.

عضو هیئت رییسه انجمن روانشناسی بالینی کودک و نوجوان افزود: زوجین باید درباره فرزندآوری با هم توافق کامل داشته و اگر یکی از آن‌ها موافق و دیگری ناموافق فرزندآوری باشد طبیعتا والدی که موافق نیست مسئولیت کمتری را می‌پذیرد و غالب مسئولیت فرزند بر دوش دیگری است. این امر خطرناک است و می‌تواند پرخاشگری، افسردگی، فرسودگی و مشکلات در زندگی زناشویی به بار آورد.

به گفته اناری، برای فرزندآوری این امر ضروری است که با خانواده همسر مشکلات اساسی نداشته باشیم چراکه اعضای خانواده همسر پشتوانه‌های اجتماعی ما هستند و از این رو در صورت وجود مشکل ابتدا باید مشکلات را حل و سپس اقدام به فرزندآوری کنیم چراکه همکاری زوجین با هم و با خانواده‌ها فرزندآوری را تسهیل می‌کند.

به گفته عضو کمیته تخصصی روانشناسی بالینی کودک و نوجوان سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور، مسئولیت بزرگ کردن فرزندان بر عهده والدین است که انداختن این امر به دوش خانواده‌ها کاری اشتباه است و زوجین باید به تبعات و عواقب فرزندآوری فکر و برای آن برنامه‌ریزی کرده و سپس اقدام به فرزندآوری کنند.