کل واحد‌های مسکونی کشورمان، حدود ۲۸ میلیون واحد است. این ۲۸ میلیون واحد مسکونی به‌رغم همه محدودیت‌ها، شامل فضا‌های آموزشی، بهداشتی، امنیتی و انتظامی، ورزشی و... هستند.
جامعه ۲۴- حالا دولت وعده داده است که طی ۴ سال قصد دارد، ۴ میلیون واحد مسکونی به این حجم اضافه کند. با یک حساب سرانگشتی مشخص می‌شود که این ۴ میلیون واحد مسکونی، حدود ۴ درصد ظرفیت‌های مسکونی کل مملکت است که طی قرون متمادی ایجاد شده است. یعنی دولت وعده داده، ۴ درصد کل کشور را طی ۴ سال دوباره می‌سازد.
در کنار این ۴ میلیون واحد مسکونی، باید ساختار‌های آموزشی، ورزشی، رفاهی، درمانی و... مورد نیاز نیز در نظر گرفته شود. محاسبات دقیق آماری نشان می‌دهد برای این منظور، اعتباری حدود ۴ هزار هزار میلیارد تومان نیاز است. این اعتبار به اندازه نقدینگی کل کشور است. ممکن است، دولت روی کاغذ بتواند این اعداد و ارقام را کاهش دهد، اما در عمل نمی‌توان این اعتبارات را کاهش داد. در برابر این نیاز، حدود ۳۶۰ هزار میلیارد تومان اعتبار در نظر گرفته شده است، طبیعی است با این ارقام، نهایتا فجایعی مانند مسکن مهر ساخته خواهد شد. بدون اینکه پیش‌بینی‌های آموزشی، رفاهی، بهداشتی و... صورت گرفته باشد.
بیشتر بخوانید: تمدید ثبت نام مجردها در نهضت ملی مسکن
دولت با تبلیغات فراوان اعلام کرد که قصد ساخت ۴ میلیون مسکن را دارد. این رفتار باعث می‌شود، بخش خصوصی نحیف ایران که هر سال نهایتا توانایی ساخت ۱۰۰ الی ۲۰۰ هزار مسکن را دارد، بلافاصله سرمایه‌های خود را از کشور خارج کند. یعنی این روش تبلیغاتی، نه تنها کمکی به بهبود شاخص‌های رشد مسکن نمی‌کند، بلکه باعث خواهد شد تا ظرفیت‌های موجود نیز در مسیر اتلاف قرار بگیرند.
برای تحرک سازنده در بازار مسکن، دولت قبل از هر اقدامی باید رویکرد‌های تبلیغاتی را کنار بگذارد و از ظرفیت‌های علمی، تحقیقاتی و دانشگاهی کشور برای تدوین یک برنامه مستند و اجرایی استفاده کند. ضمن اینکه مسوولان باید بدانند، تصمیم‌سازی در حوزه مسکن یک مقوله چندوجهی است و نیاز به یک پکیج کامل دارد؛ بنابراین برای رشد تولید مسکن، دولت ابتدا باید ساختار اقتصادی کشور را اصلاح، تحریم‌ها را لغو کرده و زمینه جذب سرمایه‌های خارجی را فراهم کند تا در یک برنامه میان‌مدت و بلندمدت، ساخت و ساز مسکن از ۳۰۰ الی ۴۰۰ هزار واحد مسکونی به ۶۰۰ الی ۷۰۰ هزار واحد برسد.
مطرح کردن ضرب‌الاجل‌های یک‌ساله یا ۴ ساله در واقع سنگ بزرگی است که نهایتا برداشته نخواهد شد، چراکه از قدیم‌الایام گفته‌اند، سنگ بزرگ نشانه نزدن است، همان‌طور که وعده‌های بزرگ و بدون برنامه نشان‌دهنده، بر زمین ماندن است....