در حالی که یک دهه از استقلال جمهوری سودان جنوبی می‌گذرد، اما نوازندگان این کشور از آهنگ‌ها و ریتمی صحبت می‌کنند که به ایجاد یک فرهنگ و جامعه مشترک که به آوارگان جنگ داخلی کمک می‌کند.
سودان جنوبی قبل از توافقنامه صلح جامع در سال ۲۰۰۵ و استقلال در ۹ جولای ۲۰۱۱ (سودان جنوبی با نام رسمی جمهوری سودان جنوبی کشوری در آفریقاست که در روز شنبه ۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۱ میلادی برابر با ۱۸ تیر ۱۳۹۰ هجری خورشیدی از سودان استقلال یافت) هنگامی که پرچم سودان جنوبی در مقبره جان کارانگ در شهرجوبا پایتخنت سودان جنوبی برافراشته شد.
سودان جنوبی تقریباً ۴۰ سال نبرد علیه شمال را تحمل کرد. سرود ملی سودان جنوبی در زمان آن رویداد آماده شد: آن از طریق یک مسابقه انتخاب شده بود.
قطعه برنده توسط دانشجویان و معلمان گروه موسیقی دانشگاه جوبا ساخته شد. گابریل نصیر، یک معلم موسیقی که در سرود ملی شرکت کرده بود، می‌گوید: "روز بسیار مهیجی بود. " "این همه رویا‌ها، احساسات و امید‌های ما را در خود جای داده است. "
دو سال بعد، در دسامبر ۲۰۱۳، رئیس جمهور کنونی سودان جنوبی سالوا کیر مایاردیت که یکی از اعضای قبیله دینکا است، معاون سابق رئیس جمهور، ریک ماچار که یکی از اعضای قبیله نوئر سودان جنوبی است، را به طرح کودتا متهم کرد.
درگیری بین دو گروه اصلی قبیله‌ای سالوا کیر مایاردیت از قبیله دینکا و ریک ماچار از قبیله نوئر در پایتخت و روستا آغاز شد و هزاران نفر دوباره فرار کردند.
چیو هوآر، انسان شناسی از قبیله نوئر، که برای برای وزارت فرهنگ به جهت حفظ میراث گروه‌های قبیله‌ای سودان جنوبی کار می‌کرد، می‌گوید: "من همه چیز را آنجا گذاشتم، همه چیز از دست رفت. "اما اکنون این مسئله نیست، چراکه مهمترین چیزی که شما دارید زنده بودن است. "
در پناهگاه سه اتاقه‌ای که او با خانواده اش در اردوگاهی برای آوارگان داخلی مشترک است، آلات موسیقی و کتاب‌ها میز را پوشانده است. پارچه‌ها را آویزان کرده اند تا دیوار‌های گلی و خاطرات ورود او را پنهان کنند، زمانی که "همه چیز خراب بود" و همه آنچه می‌شنید "گریه مردم" بود.
اکنون صدا‌های جدیدی بین برزنت‌های سازمان ملل، سیم خاردار‌ها و توالت‌های جمعی لزج اردوگاه شنیده می‌شود. گروه موسیقی Maale به رهبری Chioh Dhoar برای اجرای آهنگ‌ها و رقص‌های Nuer گرم می‌شود، جمعیتی در یک مستطیل تقریباً کامل جمع شدند. مبارزه بازی ریتمیک شروع می‌شود. جوانترین پسر این سرباز سپر ساخته شده با قوطی‌های حلبی را در دست دارد.
چیو هوآرمی‌گوید: در سودان جنوبی همه موسیقی‌دان هستند. برای جلوگیری از ورود جوانان به مکان‌های پوچ و تهی که از انسان فردی بدون پیشینه تاریخی می‌سازد از موسیقی استفاده می‌شود.
چیو هوآربر این باور است که در کشوری که یک سوم جمعیت آن آواره، بی‌خانمان و یا پناهنده هستند حفظ فرهنگ بسیاری ازقبایل سودان جنوبی کلیدی برای ایجاد یک احساس مشترک است در کشوری که ایجاد احساس "مشترک"، کلیدی است.
امانوئل کمبه، یکی از مشهورترین هنرمندان سودان جنوبی، که به دلیل موسیقی اعتراضی توسط دولت این کشور مورد آزار و اذیت قرار گرفت، می‌گوید: "پناهنده بودن مثل این است که دنیا جایی است و شما از آن مکان بیرون هستید. "
او می‌گوید: "صلح چیزی نیست که ما فقط در مورد آن صحبت کنیم، بلکه چیزی است که برای آن کار می‌کنیم. " "این فقط صلح دیگری نیست که برای جشن گرفتن به آنجا بیاییم و سپس از آنجا برویم. ما هنوز مردمی را در خیابان می‌بینیم که گدایی می‌کنند، و این صلح نیست. "
کنسرت‌های کمبه باعث تسکین سودان جنوبی می‌شود. او در کاکوما، کنیا، یکی از بزرگترین اردوگاه‌های پناهندگان در جهان اجرا کرده است. جانسون مایک خواننده رپ کودکی خود را در اردوگاه گذراند و کلینیک هیپ هاپ تاسیس کرد، او کسی است که به هرآنچه در اطراف ما اشتباه است واکنش نشان داد.
مایک بدون پدرش بزرگ شد، که مانند بسیاری از مردان هم نسل خود، در طول جنگ داخلی در کنار جان کارانگ، رهبر ارتش آزادیبخش سودان، جنگید. کارانگ اندکی پس از آنکه به توافق نامه صلح جامع ۲۰۰۵ مبادرت ورزید، در سانحه سقوط هلی کوپتر درگذشت.
منبع: GUARDIAN